زندگی راکِد

انگار یک هواپیمای پر از بنزین بودم که در صحرایی دورافتاده سقوط کرده باشد.

شادی‌های اوج رفت.

دلهره رفت.

هراس رفت.

با سینه روی زمین پهن شده و مدتی بی فرمان پیش رفته بودم.

بعد سکوتی مرگبار همه جا را گرفت و همه چیز خاموش شد.

خاموشی و سکوت، توفان شن و صداهای دلهره‌آور بود که در سرم می‌پیچید، و لایه لایه چالم می‌کرد؛ نه انفجاری، نه آتشی، نه شکستنی، و حتا نه مرگ.

زندگی کریه‌تر از مرگ به من پوزخند می‌زد.

شاید هم از جای بلندی افتاده بودم، و هنوز نمی‌دانستم کجام شکسته و کجام درد می‌کند،

فقط مبهوت به جایی نگاه می‌کردم که نمی‌دانستم چیست.

بعد فهمیدم دلهره و مرگ چیزهای بدی نیستند،

ادامه‌ی زندگی غم‌انگیزتر است.

روزگار تلخ و سیاهِ زندگی راکِد،آرزوی مرگ

وقتی خدا نبود

وقتی خدا نبود ...

ما موجوداتی پوچ و تو خالی هستیم

،ما جانورانی مزخرفیم

که به یکدیگر متکی بوده و ذهنمان

از کاه پُر شده است.

افسوس...

افسوس!

صدایِ خشک و بی روحِ ما، وقتیکه

،با یکدیگر پچ پچ میکنیم

،مانند صدایِ باد در چمنزاری خشک

و یا قدمِ موشها بر رویِ شیشه هایی،شکسته

آرام و بی معنی است

،در سردابی خشک

،قالبی بی شکل، سایه ای بی رنگ

.نیرویی افلیج، جنبشی بی حرکت

این تمام دنیای من بود وقتی خدا را انکار میکردم
جملاتی تاریک و تلخ
اما همچون قهوه دلشنگ و آرامش بخش

...

من نیامدم که اینگونه زندگی کنم.

پس نمیکنم