جای خالی

سکوت است،ســکــــوت در این اتاق خالی

صدای فِس فِس بازدم وتیک و تاک ساعت دیواری

سکوتی که ندانم از کجا شروع شد

فریادی که یخ زده در این چهار دیواری

صدای لغزش خودکار روی کاغذ سفید

فراز و فرودِ عشق در شعرهایی که کسی ندید

دوباره روشن شدن شبم به اسم اعظم تو

و باز کشیدن آه از این آرزوی بعید

به شعرهایی که خواندم وبه گوشَت نرسید

به لحظه دیر مُعود که زود رسید

به جای خالیت در بیت انتهایی درد

به اشک های نریخته،،به دست خالی و سرد

اگر دراین نقطه چین نیآسودی

دمی نیامدی وبه من نیآلودی

اگر تو از تبار آسمانهایی

همیشه در افلاکی و دوراز من خاکی

به لحظه طلوعت هزار امید بستم

همه شب به کوه ها آواره و مستم

تا شاید برسد، شاید روزی به تودستم

که زنده ام درحسرت لجظه هم آغوشی

                                                                                     17 شهریور 92

تنهایی مقدس

خستگی،،،

احساس فرتوت و شکسته ی سکون
گویی تمام دنیا از حرکت ایستاده
چشمان بهت زده
و دهان بازمانده از بازی های مبهم روزهای زندگی
تنهایی
ای احساس زیبای زندگی من
ای تنهایی مقدس
بیا و در تمام سلول هایم نفوذ کن
من را در بر بگیر
همچون برف آذر ماه بر پیکره لخت کوهستان
بیا و من را پیدا کن دوباره
باز خود را گم کرده ام
گم در هزار توی افکارم
گم در میان رنگ های این آدم های هفت رنگ
تمام انتظار من از دنیا
قوت دو زانو است برای برخواستن
استواری یک شانه که تکیه کاهم باشد
اشک های دو چشم که باری ازم سبک کند
و لطافت بالینی که تسکین دردهایم شود
سه تای اول را خدا به من داد
و آخری بالشتی بود که مادر برایم آورد
این تمام دنیای تنهایی من است
که با خط خطی های این خودکار نقاشی اش میکنم
در زخمه های سه تارم صدایش میزنم
با اشک تطهیرش میکنم
و در امتداد این روزهایم میشود روزگـــــــــــــــار

                                                                                                      13 شهریور 92